A nuk do të vazhdojmë në një kauzë kaq të madhe?

Nga Presidenti M. Russell Ballard
Presidenti në detyrë i Kuorumit të Dymbëdhjetë Apostujve

Ne duhet të kujtojmë gjithmonë çmimin që Jozefi dhe Hajrëm Smithi patën, së bashku me kaq shumë burra, gra dhe fëmijë të tjerë besnikë, për të themeluar Kishën.

Vëllezër dhe motra, 215 vjet më parë, një djalë i vogël lindi nga Joseph dhe Lucy Mack Smith në Vermont në një rajon të njohur si New England në verilindje të Shteteve të Bashkuara.

Jozefi dhe Lusi Meku besuan në Jezu Krishtin, studiuan shkrimet e shenjta, u lutën sinqerisht dhe ecën me besim te Perëndia.

Ata e quajtën djalin e tyre të ri, Joseph Smith Jr.

Për familjen Smith, Brigham Jang tha: “Zoti e vuri syrin mbi [Joseph Smith], dhe mbi babanë e tij, dhe mbi babanë e babait të tij, dhe mbi paraardhësit e tyre, u kthye tek Abrahami dhe nga Abrahami te përmbytja, nga përmbytje te Enoku dhe nga Enoku te Adami. Ai e ka parë atë familje dhe atë gjak teksa ka qarkulluar nga burimi i saj deri në lindjen e atij njeriu. [Joseph Smith] u parashugurua në përjetësi.”¹

I dashur nga familja e tij, Jozef Jr. ishte veçanërisht i afërt me vëllain e tij më të madh Hajrëmin, i cili ishte gati gjashtë vjeç kur lindi Jozefi.

Tetorin e kaluar, u ula pranë gurit të vatrës që ishte në shtëpinë e vogël të Smithit në Sharon, Vermont, ku lindi Jozefi. Ndjeva dashurinë e Hajrëmit për Jozefin dhe mendova që ai të mbante në krahë vëllanë e tij të vogël dhe ta mësonte se si të ecte.

Babai dhe nëna Smith përjetuan pengesa personale, duke i detyruar ata të zhvendosnin familjen e tyre shumë herë përpara se të hiqnin dorë përfundimisht nga New England dhe të merrnin vendimin e guximshëm për të lëvizur më larg në perëndim, në shtetin e Nju Jorkut.

Për shkak se familja ishte e bashkuar, ata i mbijetuan këtyre sfidave dhe së bashku u përballën me detyrën e vështirë për të filluar nga e para në një sipërfaqe prej njëqind hektarësh (0.4 km²) një pjesë e pyllëzuar e tokës në Mançester, pranë Palmirës, Nju Jork.

Nuk jam i sigurt se shumë prej nesh i kuptojnë sfidat fizike dhe emocionale që paraqiti nga fillimi i familjes Smith – pastrimi i tokës, mbjellja e pemishteve dhe arave, ndërtimi i një shtëpie të vogël druri dhe struktura të tjera fermash, punësimi si punëtorë ditorë dhe krijimi i shtëpisë mallra për të shitur në qytet.

Në kohën kur familja mbërriti në Nju-Jorkun perëndimor, zona ishte djegur nga entuziazmi fetar – i njohur si Zgjimi i Dytë i Madh.

Gjatë kësaj kohe debatesh dhe grindjesh mes partive fetare, Jozefi përjetoi një vegim të mrekullueshëm, i njohur sot si Vizioni i Parë. Jemi të bekuar që kemi katër rrëfime kryesore nga të cilat do të nxjerr.²

Jozefi shënoi: “Gjatë kësaj kohe të eksitimit të madh [fetar] mendja ime u thirr në reflektim serioz dhe shqetësim të madh; por ndonëse ndjenjat e mia ishin të thella dhe shpesh prekëse, prapëseprapë e mbajta veten të larguar nga të gjitha këto festa, megjithëse ndoqa disa mbledhje të tyre aq shpesh sa më lejonte rasti. … [Megjithatë] aq të mëdha ishin konfuzioni dhe grindja midis besimeve të ndryshme, saqë ishte e pamundur për një person të ri sa unë, dhe aq i panjohur me njerëzit dhe gjërat, të arrinte në ndonjë përfundim të caktuar se kush kishte të drejtë dhe kush kishte gabuar. ”³

Jozefi iu drejtua Biblës për të gjetur përgjigje për pyetjet e tij dhe për të lexuar Jakobi 1:5: “Nëse ndonjërit prej jush i mungon mençuria, le të kërkojë nga Perëndia, që u jep të gjithëve bujarisht dhe nuk qorton; dhe do t'i jepet.”⁴

Ai vuri në dukje: “Asnjë pjesë e shkrimit të shenjtë kurrë nuk erdhi me më shumë fuqi në zemrën e njeriut sesa kjo në këtë kohë për mua. Më dukej se hynte me forcë të madhe në çdo ndjenjë të zemrës sime. Kam reflektuar për të përsëri dhe përsëri.”⁵

Jozefi kuptoi se Bibla nuk i përmbante të gjitha përgjigjet e pyetjeve të jetës; përkundrazi, u mësoi burrave dhe grave se si mund të gjenin përgjigje për pyetjet e tyre duke komunikuar drejtpërdrejt me Perëndinë nëpërmjet lutjes.

Ai shtoi: “Pra, në përputhje me këtë, vendosmërinë time për të kërkuar nga Zoti, u tërhoqa në pyll për të bërë përpjekje. Ishte mëngjesi i një dite të bukur e të kthjellët, në fillim të pranverës së tetëqind e njëzet.”⁶

Menjëherë pas kësaj, Jozefi tha se “[një shtyllë] drite u mbështet mbi mua [dhe] pashë dy Personazhe, shkëlqimi dhe lavdia e të cilëve sfidojnë çdo përshkrim, që qëndronin mbi mua në ajër. Njëri prej tyre më foli, duke më thirrur në emër dhe tha, duke treguar tjetrin – [Jozefi,] Ky është Biri Im i Dashur. Dëgjoje Atë!”⁷

Më pas Shpëtimtari foli: “Jozef, biri im, mëkatet e tua të janë falur. Shko, ec sipas statuteve të mia dhe respekto urdhërimet e mia. Ja, unë jam Zoti i lavdisë. Unë u kryqëzova për botën, që të gjithë ata që besojnë në emrin tim të kenë jetë të përjetshme.”⁸

Jozefi shtoi: "Prandaj, sapo u zotërova, që të mund të flisja, pyeta Personazhet që qëndronin mbi mua në dritë, se cili nga të gjitha sektet kishte të drejtë."⁹

Ai kujtoi: “Ata më thanë se të gjitha besimet fetare po besonin në doktrina të pasakta dhe se asnjë prej tyre nuk pranohej nga Perëndia si kisha dhe mbretëria e tij. Dhe … në të njëjtën kohë [unë] marr [d] një premtim që plotësia e ungjillit duhet të më bëhet e njohur në një kohë të ardhshme.”¹⁰

Jozefi gjithashtu vuri në dukje: “Pashë shumë engjëj në këtë vegim”.¹¹

Pas këtij vegimi të lavdishëm, Jozefi shkroi: “Shpirti im u mbush me dashuri dhe për shumë ditë mund të gëzohesha me gëzim të madh. … Zoti ishte me mua.”¹²

Ai doli nga Korija e Shenjtë për të filluar përgatitjen e tij për t'u bërë një profet i Perëndisë.

Jozefi gjithashtu filloi të mësonte atë që përjetuan profetët e lashtë – refuzimin, kundërshtimin dhe përndjekjen. Jozefi kujtoi se kishte treguar atë që kishte parë dhe dëgjuar me një nga shërbëtorët që kishte qenë aktiv në ringjalljen fetare:

“Isha shumë i befasuar nga sjellja e tij; ai e trajtoi komunikimin tim jo vetëm lehtë, por me përbuzje të madhe, duke thënë se ishte e tëra nga djalli, se nuk kishte gjëra të tilla si vegime apo zbulesa në këto ditë; se të gjitha këto gjëra kishin pushuar me apostujt dhe se ata nuk do të kishte më kurrë.

“Megjithatë, shpejt kuptova se tregimi im i historisë kishte ngjallur një paragjykim të madh kundër meje midis profesorëve të fesë dhe ishte shkaku i persekutimit të madh, i cili vazhdoi të shtohej; … dhe kjo ishte e zakonshme midis të gjitha sekteve – të gjithë të bashkuar për të më përndjekur mua.”¹³

Tre vjet më vonë, në 1823, qiejt u hapën përsëri si pjesë e Rivendosjes së vazhdueshme të ungjillit të Jezu Krishtit në ditët e fundit. Jozefi vuri në dukje se një engjëll i quajtur Moroni iu shfaq atij dhe tha “se Perëndia kishte një punë për mua … [dhe se] ishte depozituar një libër, i shkruar mbi fletë ari” që përmbante “plotësinë e Ungjillit të përjetshëm … siç u dorëzua nga Shpëtimtari për banorët e lashtë [të Amerikës].”¹⁴

Përfundimisht, Jozefi mori, përktheu dhe botoi analin e lashtë, i njohur sot si Libri i Mormonit.

Vëllai i tij Hajrëmi, i cili kishte qenë mbështetësi i tij i vazhdueshëm, veçanërisht pas operacionit të dhimbshëm, kërcënues për jetën në këmbë në 1813, ishte një nga dëshmitarët e pllakave të arit. Ai ishte gjithashtu një nga gjashtë anëtarët e Kishës së Jezu Krishtit kur u organizua në 1830.

Gjatë jetës së tyre, Jozefi dhe Hajrëmi u përballën së bashku me turma dhe persekutim. Për shembull, ata vuajtën në kushtet më të mjerueshme në burgun Liberty në Misuri për pesë muaj gjatë dimrit të ftohtë të 1838–39.

Në prill 1839, Jozefi i shkroi gruas së tij Emës duke përshkruar situatën e tyre në burgun Liberty: “Besoj se tani janë rreth pesë muaj e gjashtë ditë që kur kam qenë nën ngërçen e një roje, natë e ditë, dhe brenda mureve, grila, dhe dyert e hekurta gërryese të një burgu të vetmuar, të errët e të pistë. … Ne do të zhvendosemi nga ky [vend] në çdo rast dhe jemi të kënaqur për këtë. Lëreni çfarë do të bëhet me ne, nuk mund të futemi në një vrimë më të keqe se kjo. … Ne kurrë nuk do të bëjmë një dëshirë të vazhdueshme pas Lirisë në Kontenë Klei, Misuri. Kemi mjaftueshëm për të zgjatur përgjithmonë.”¹⁵

Përballë përndjekjes, Hajrëmi shfaqi besim në premtimet e Zotit, duke përfshirë një garanci për t'u shpëtuar armiqve të tij nëse ai e zgjidhte këtë. Në një bekim që Hajrëmi mori në 1835 nën duart e Jozef Smithit, Zoti i premtoi atij: “Ti do të kesh fuqi për t'i shpëtuar dorës së armiqve të tu. Jeta jote do të kërkohet me zell të palodhur, por ti do të shpëtosh. Nëse të pëlqen, dhe ti dëshiron, do të kesh fuqinë për të dhënë vullnetarisht jetën tënde për të lavdëruar Zotin.”¹⁶

Në qershor 1844, Hajrëmit iu paraqit zgjedhja për të jetuar ose për të dhënë jetën e tij për të lavdëruar Perëndinë dhe për të “vulosur dëshminë e tij me gjakun e tij” – krah për krah së bashku me vëllain e tij të dashur Jozefin.¹⁷

Një javë përpara udhëtimit fatal në Kartagjenë, ku ata u vranë me gjakftohtësi nga një turmë e armatosur frikacakësh që kishin lyer fytyrat e tyre për të shmangur zbulimin, Jozefi shkroi se "Unë e këshillova vëllanë tim Hyrum të merrte familjen e tij në varkën me avull tjetër dhe të shkonte. në Cincinnati.”

Ndjej ende një emocion të madh ndërsa kujtoj përgjigjen e Hajrumit: “Joseph, Nuk mund të të lë.''¹⁸

Kështu Jozefi dhe Hajrëmi shkuan në Kartagjenë, ku u bënë martirë për kauzën dhe emrin e Krishtit.

Njoftimi zyrtar i martirizimit thoshte si vijon: “Joseph Smith, Profeti dhe Shikuesi i Zotit, … ka nxjerrë në dritë Librin e Mormonit, të cilin e përktheu me anë të dhuratës dhe fuqisë së Perëndisë, dhe ka qenë mjeti për ta botuar atë në dy kontinente; ka dërguar plotësinë e ungjillit të përjetshëm, që përmbante, në të katër anët e tokës; ka sjellë zbulesat dhe urdhërimet që përbëjnë këtë libër të Doktrinës e Besëlidhjeve dhe shumë dokumente dhe udhëzime të tjera të mençura për të mirën e fëmijëve të njerëzve; mblodhi mijëra shenjtorë të ditëve të mëvonshme, themeloi një qytet të madh dhe la një famë dhe emër që nuk mund të vritet. … Dhe si shumica e të mirosurve të Zotit në kohët e lashta, [Jozefi] e ka vulosur misionin dhe veprat e tij me gjakun e tij; dhe po kështu edhe vëllai i tij Hyrum. Në jetë nuk u ndanë, e në vdekje nuk u ndanë!”¹⁹

Pas martirizimit, trupat e Jozefit dhe Hajrëmit u kthyen në Navu, u lanë dhe u veshën në mënyrë që familja Smith të mund të shihte të dashurit e tyre. Nëna e tyre e çmuar kujtoi: «Për një kohë të gjatë kisha shtrënguar çdo nerv, zgjova çdo energji të shpirtit tim dhe i kisha kërkuar Perëndisë të më forconte; por kur hyra në dhomë dhe pashë djemtë e mi të vrarë të shtrirë menjëherë para syve të mi dhe dëgjova të qarat dhe rënkimet e familjes sime [dhe] britmat … nga buzët e grave, fëmijëve, vëllezërve dhe motrave të tyre, ishte shumë. U fundosa duke i thirrur Zotit në agoninë e shpirtit tim: 'O Zoti im! O Zot! Pse e ke braktisur këtë familje?'”²⁰

Në atë moment pikëllimi dhe ankthi, ajo i kujtoi ata duke thënë: “Nënë, mos qaj për ne; ne e kemi mposhtur botën me dashuri.”²¹

Ata me të vërtetë e kishin mposhtur botën. Jozefi dhe Hajrëm Smithi, si ata shenjtorë besnikë të përshkruar në librin e Zbulesës, “dolën nga shtrëngimi i madh dhe i lanë rrobat e tyre dhe i zbardhën në gjakun e Qengjit [dhe] janë … përpara fronit të Perëndisë, dhe i shërbeni ditë e natë në tempullin e tij; dhe ai që ulet mbi fron do të banojë midis tyre.

Ata nuk do të kenë më uri, as etje; nuk do t'i ndizet as dielli, as ndonjë vapë.

"Sepse Qengji që është në mes të fronit do t'i kullosë dhe do t'i çojë te burimet e gjalla të ujërave; dhe Perëndia do të fshijë çdo lot nga sytë e tyre".²²

Ndërsa festojmë këtë rast të gëzueshëm, 200-vjetorin e Vegimit të Parë, ne duhet të kujtojmë gjithmonë çmimin që Jozefi dhe Hyrum Smithi paguan, së bashku me kaq shumë burra, gra dhe fëmijë të tjerë besnikë, për të themeluar Kishën në mënyrë që ju dhe unë të mund të gëzonim bekimet e shumta dhe të gjitha këto të vërteta të zbuluara që kemi sot. Besnikëria e tyre nuk duhet harruar kurrë!

Shpesh e kam pyetur veten pse Jozefi dhe Hajrëmi dhe familjet e tyre duhej të vuanin kaq shumë. Mund të ndodhë që ata e njohën Perëndinë përmes vuajtjeve të tyre në mënyra që nuk mund të kishin ndodhur pa të. Nëpërmjet tij, ata reflektuan mbi Gjetsemanin dhe kryqin e Shpëtimtarit. Siç tha Pali: “Sepse juve ju është dhënë për hir të Krishtit, jo vetëm të besoni në të, por edhe të vuani për hir të tij.”²³

Përpara vdekjes së tij më 1844, Jozefi u shkroi një letër të gjallë shenjtorëve. Ishte një thirrje për veprim, e cila vazhdon në Kishë edhe sot:

“Vëllezër [dhe motra], a nuk do të vazhdojmë në një kauzë kaq të madhe? Shkoni përpara dhe jo prapa. Guxim, vëllezër [dhe motra]; dhe me radhë, drejt fitores! …

“… Prandaj, si kishë dhe popull dhe si shenjtorë të ditëve të mëvonshme, le t'i ofrojmë Zotit një ofertë me drejtësi.”²⁴

Ndërsa dëgjojmë Shpirtin gjatë këtij kremtimi të 200-vjetorit këtë fundjavë, merrni parasysh çfarë oferte do t'i paraqisni Zotit me drejtësi në ditët në vijim. Jini të guximshëm - ndajeni atë me dikë që keni besim dhe më e rëndësishmja, ju lutemi merrni kohë për ta bërë atë!

E di se Shpëtimtari kënaqet kur ne i paraqesim Atij një ofertë nga zemrat tona me drejtësi, ashtu siç ishte i kënaqur me ofertën besnike të atyre vëllezërve të shquar, Jozef dhe Hajrëm Smithit dhe të gjithë shenjtorëve të tjerë besnikë. Për këtë, unë dëshmoj solemnisht në emrin e shenjtë dhe të shenjtë të Zotit tonë Jezu Krisht, amen.