Tempulli dhe unë: dëshmia ime
nga Maria Arcidiacono
Unë e dua tempullin. Më duhet të shkoj shpesh, për ta pasur si destinacion të vazhdueshëm udhëtimi.
Nëse nuk e bëja, detyra e vështirë për t'u marrë me ngarkesat e ditëve të mia
mund të prishë ekuilibrin dhe harmoninë që unë përpiqem të ruaj në jetën time.
Boshllëku është pjesë e ekzistencës sime aktuale, por nëse përpiqem ta mbush atë, atëherë ndihem
i dërrmuar nga të gjitha gjërat që duhet të bëj. Dhe pastaj, nëse përpiqem të relaksohem me mediat sociale,
konfuzioni shkon nga shpirti në mendje, sepse edhe gjatë leximit të postimeve të ndryshme ka aq shumë mendime kontradiktore dhe teori absurde, sa është e vështirë të dihet se çfarë është e drejtë dhe çfarë është e gabuar.
Dhe kështu shkoj në tempull dhe atje më kujtohet se kush jam dhe nga vij, dhe cili do të jetë fati i të gjitha qenieve njerëzore që i drejtohen Zotit ashtu si një bimë kthehet nga dielli që e ushqen atë. Më kujtohet vlera e qenieve njerëzore dhe e familjeve që mund të bashkohen ndër shekuj. Dhe më pas më kujtohen besëlidhjet që bëra në tempull dhe Shpirti që ndjeva duke i bërë ato. Unë bëra besëlidhje me Zotin, por ishte tempulli zviceran. Kujtimet ndihmojnë.
Në vitet e mia të mëparshme vendosa synime, bëra plane, meditova dhe u luta për shumë gjëra, dhe kjo më bëri një person tjetër.
Tani, nuk jam më aq i ri, jetoj dita-ditës. Kaq shumë gjëra kanë ndryshuar për mua me ardhjen e epokës së urtësisë, por kurrë nuk kam pushuar së kujtuari besëlidhjet që bëra me Atin. Nuk pushova kurrë së vëzhguari ato.
Por tani ju lutem më falni, më duhet të zbres nga autobusi, jemi para tempullit.
