Hoe ik leerde om weer van mijn moeder te houden
Dit artikel is geschreven door een plaatselijk lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De weergegeven standpunten vertegenwoordigen mogelijk niet de standpunten en standpunten van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Voor de officiële site van de kerk, bezoek kerkvanjesuschrist.org.
Brian Faye
28 mei 2020
Mijn moeder en ik kunnen het al bijna twintig jaar niet goed met elkaar vinden. We wonen 2 mijl van elkaar, maar het kan net zo goed 200 zijn. Het verzoenen met mijn moeder en haar behandelen zoals een zoon zou moeten, is een van de grootste moeilijkheden van mijn leven geweest.
Some of the grief between us began when I was a teen. I skipped seventh grade, so I graduated high school when I was 16. I didn’t know it at the time, but I was bored and wanted to start making my own way in life. But instead of making mature decisions, I mostly slacked off in school and spent my time and energy with friends. That frustrated my parents, who wanted me to pick a path and make progress. My mother, in particular, faced my apathy head-on and challenged me often about the poor decisions I was making. I reacted poorly to those confrontations, turning them into frequent and heated arguments.
When I eventually left on a mission, I’m sure my parents thought that our relationship would naturally heal—that I would return as a new man and that all the troubles of the past would be distant memories. But, while serving a mission, I got an email one day from my dad. He said that he and my mother were getting a divorce after 26 years of marriage. They’d wed in the temple and had four children they loved dearly. But for a variety of reasons it had ended.
"Hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven."
Het was ontnuchterend om mijn hele leven tegen mijn ouders op te hebben gekeken en plotseling met hun zwakheden geconfronteerd te worden. Natuurlijk hadden ze af en toe ruzie gehad toen we kinderen waren, zoals de meeste mensen, maar we hadden altijd het gevoel dat alles uiteindelijk vanzelf goed zou komen. Tot het niet gebeurde.
Ik kan me herinneren dat ik twee dagen thuis was van mijn zending toen mijn moeder op de trap in ons huis zat en instortte over alles wat er was gebeurd sinds ik weg was. Ik had mijn moeder een paar keer zien huilen toen ik opgroeide, maar nooit zo. Ze leek machteloos. En voor het eerst in mijn leven was de dynamiek omgedraaid. Ik was nu de sterke die alles schijnbaar voor elkaar had. En zij was degene wiens leven in de war was. Op dat moment voelde ik me een ouder in plaats van een kind, en ik voelde me erg ongemakkelijk.
Looking back, I now know what a more mature and loving son would have done. He would have hugged his mom and comforted her as she cried on those stairs. He would have told her that everything was going to be O.K. But I didn’t.
Ik staarde haar alleen maar aan en vroeg me af waarom ze het niet voor elkaar kon krijgen zoals ouders dat normaal doen. En in plaats van troost te bieden, trok ik me uiteindelijk terug. Toen mijn vader een half jaar later overleed, kreeg mijn moeder er nog meer moeite mee. En toen mijn oudste zus vier maanden later een levensveranderend hersenletsel kreeg, begon mijn moeder aan een nieuwe emotionele reis.
De volgende 18 jaar stootten mijn moeder en ik constant tegen elkaar. Naarmate de jaren vorderden en ze met haar beproevingen omging, zag ik alleen de dingen aan haar die me irriteerden. In plaats van te waarderen wat ze had meegemaakt en hoe wanhopig ze probeerde het hoofd te bieden, koos ik ervoor om me te concentreren op hoe slecht ik dacht dat ze het deed. Mijn trots en ongeduld groeide en daarmee ook mijn verlangen om afstandelijk te zijn.
A few weeks ago, my mom asked me if I could fix her computer. My mom hates technology, and I hate helping with it. But after I came over and fixed the computer, she asked me if I wanted to go to dinner. I didn’t want to go, but I figured that she was lonely, so I finally relented. An hour later, sitting in my car and eating takeout, we started talking about my mom’s childhood.
Ik had de verhalen al vaker gehoord. Alleen deze keer sloegen ze me anders. En terwijl ze over haar leven sprak, begon het diepste, hardste ijs om mijn hart te smelten.
De ouders van mijn moeder waren grotendeels uit haar leven toen ze vijf jaar oud was. Ze groeide op in een moeilijke omgeving en worstelde al tientallen jaren met eigenwaarde. Mijn vader werd bij de geboorte door zijn ouders opgegeven en hij werd twee jaar in pleeggezinnen doorgegeven voordat iemand hem uiteindelijk in huis nam en voor altijd van hem hield.
With these backgrounds, my parents married each other and tried for years to make their relationship work. They did make it work, raising my three sisters and me in patience and love. And so, as my mom and I talked in the car, I realized that she’d given her life the best she had. She couldn’t be defined by her weaknesses and flaws. She was, despite those weaknesses and flaws, as strong as steel.
A few days after that impromptu meal, I sat down to write a video script about Mother’s Day for work. When I started writing the script, I had no intention of making it autobiographical, as I’m actually a deeply private person. But soon I was writing in the first person, unable to stop what was coming out. I never ended up pitching the script. Instead, I just sat down and made the video. And it was while I made the video that the walls I’d built around my mother finally came down. As I digitized our old home videos and incorporated them into the edit, I broke down in tears over and over.
All I could see in the images was my mom, young and vibrant. Always with a baby in her hand or always tired. All I could see was a woman who, despite her difficult life, had somehow made something out of nothing. She was like a beautiful rose that had grown up through an unsightly crack in the pavement. If my mom could credit anyone, she would credit God. I’ve heard her say many times that the Gospel of Jesus Christ gave her all the tools she needed to live a better life and raise her kids well. And I give God all the credit, too. He waited patiently, for two decades, while I fought my mom and treated her poorly. Honestly, I’m surprised He saw anything in me to salvage. But He did, and I’m grateful.
En hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven en dat Hij ons kan helpen alles weer goed te maken.
