Hoe ik leerde om weer van mijn moeder te houden

Dit artikel is geschreven door een plaatselijk lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De weergegeven standpunten vertegenwoordigen mogelijk niet de standpunten en standpunten van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. Voor de officiële site van de kerk, bezoek kerkvanjesuschrist.org.
Brian Faye
28 mei 2020
Mijn moeder en ik kunnen het al bijna twintig jaar niet goed met elkaar vinden. We wonen 2 mijl van elkaar, maar het kan net zo goed 200 zijn. Het verzoenen met mijn moeder en haar behandelen zoals een zoon zou moeten, is een van de grootste moeilijkheden van mijn leven geweest.
Een deel van het verdriet tussen ons begon toen ik een tiener was. Ik sloeg de zevende klas over, dus ik studeerde af op de middelbare school toen ik 16 was. Ik wist het toen nog niet, maar ik verveelde me en wilde mijn eigen weg in het leven gaan vinden. Maar in plaats van volwassen beslissingen te nemen, deed ik het vooral rustig aan op school en bracht ik mijn tijd en energie door met vrienden. Dat frustreerde mijn ouders, die wilden dat ik een pad zou kiezen en vooruitgang zou boeken. Vooral mijn moeder werd frontaal geconfronteerd met mijn apathie en daagde me vaak uit over de slechte beslissingen die ik nam. Ik reageerde slecht op die confrontaties en veranderde ze in frequente en verhitte discussies.
Toen ik uiteindelijk op zending vertrok, weet ik zeker dat mijn ouders dachten dat onze relatie vanzelf zou genezen – dat ik als een nieuwe man zou terugkeren en dat alle problemen uit het verleden verre herinneringen zouden zijn. Maar toen ik op zending was, kreeg ik op een dag een e-mail van mijn vader. Hij zei dat hij en mijn moeder gingen scheiden na 26 jaar huwelijk. Ze trouwden in de tempel en kregen vier kinderen van wie ze zielsveel hielden. Maar om verschillende redenen was het afgelopen.
"Hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven."
Het was ontnuchterend om mijn hele leven tegen mijn ouders op te hebben gekeken en plotseling met hun zwakheden geconfronteerd te worden. Natuurlijk hadden ze af en toe ruzie gehad toen we kinderen waren, zoals de meeste mensen, maar we hadden altijd het gevoel dat alles uiteindelijk vanzelf goed zou komen. Tot het niet gebeurde.
Ik kan me herinneren dat ik twee dagen thuis was van mijn zending toen mijn moeder op de trap in ons huis zat en instortte over alles wat er was gebeurd sinds ik weg was. Ik had mijn moeder een paar keer zien huilen toen ik opgroeide, maar nooit zo. Ze leek machteloos. En voor het eerst in mijn leven was de dynamiek omgedraaid. Ik was nu de sterke die alles schijnbaar voor elkaar had. En zij was degene wiens leven in de war was. Op dat moment voelde ik me een ouder in plaats van een kind, en ik voelde me erg ongemakkelijk.
Terugkijkend weet ik nu wat een meer volwassen en liefdevolle zoon zou hebben gedaan. Hij zou zijn moeder hebben omhelsd en haar hebben getroost terwijl ze huilde op die trap. Hij zou haar hebben verteld dat alles goed zou komen. Maar dat deed ik niet.
Ik staarde haar alleen maar aan en vroeg me af waarom ze het niet voor elkaar kon krijgen zoals ouders dat normaal doen. En in plaats van troost te bieden, trok ik me uiteindelijk terug. Toen mijn vader een half jaar later overleed, kreeg mijn moeder er nog meer moeite mee. En toen mijn oudste zus vier maanden later een levensveranderend hersenletsel kreeg, begon mijn moeder aan een nieuwe emotionele reis.
De volgende 18 jaar stootten mijn moeder en ik constant tegen elkaar. Naarmate de jaren vorderden en ze met haar beproevingen omging, zag ik alleen de dingen aan haar die me irriteerden. In plaats van te waarderen wat ze had meegemaakt en hoe wanhopig ze probeerde het hoofd te bieden, koos ik ervoor om me te concentreren op hoe slecht ik dacht dat ze het deed. Mijn trots en ongeduld groeide en daarmee ook mijn verlangen om afstandelijk te zijn.
Een paar weken geleden vroeg mijn moeder of ik haar computer kon repareren. Mijn moeder heeft een hekel aan technologie, en ik haat het om ermee te helpen. Maar nadat ik langskwam en de computer repareerde, vroeg ze of ik mee wilde gaan eten. Ik wilde niet gaan, maar ik dacht dat ze eenzaam was, dus gaf ik uiteindelijk toe. Een uur later, toen ik in mijn auto zat en afhaalmaaltijden at, begonnen we te praten over de kindertijd van mijn moeder.
Ik had de verhalen al vaker gehoord. Alleen deze keer sloegen ze me anders. En terwijl ze over haar leven sprak, begon het diepste, hardste ijs om mijn hart te smelten.
De ouders van mijn moeder waren grotendeels uit haar leven toen ze vijf jaar oud was. Ze groeide op in een moeilijke omgeving en worstelde al tientallen jaren met eigenwaarde. Mijn vader werd bij de geboorte door zijn ouders opgegeven en hij werd twee jaar in pleeggezinnen doorgegeven voordat iemand hem uiteindelijk in huis nam en voor altijd van hem hield.
Met deze achtergronden trouwden mijn ouders met elkaar en probeerden ze jarenlang hun relatie te laten slagen. Ze hebben het voor elkaar gekregen en hebben mijn drie zussen en mij met geduld en liefde grootgebracht. En dus, terwijl mijn moeder en ik in de auto praatten, besefte ik dat ze haar leven het beste had gegeven dat ze had. Ze kon niet worden gedefinieerd door haar zwakheden en gebreken. Ze was, ondanks die zwakheden en gebreken, zo sterk als staal.
Een paar dagen na die geïmproviseerde maaltijd ging ik aan de slag om voor mijn werk een videoscript over Moederdag te schrijven. Toen ik begon met het schrijven van het script, was ik niet van plan het autobiografisch te maken, aangezien ik eigenlijk een zeer privépersoon ben. Maar al snel was ik in de ik-persoon aan het schrijven, niet in staat om te stoppen met wat er naar buiten kwam. Ik heb het script nooit gepitcht. In plaats daarvan ging ik gewoon zitten en maakte de video. En terwijl ik de video maakte, vielen eindelijk de muren die ik rond mijn moeder had gebouwd. Terwijl ik onze oude homevideo's digitaliseerde en in de montage verwerkte, barstte ik keer op keer in tranen uit.
Het enige dat ik op de beelden kon zien was mijn moeder, jong en levendig. Altijd met een baby in haar hand of altijd moe. Het enige dat ik kon zien was een vrouw die, ondanks haar moeilijke leven, op de een of andere manier iets uit niets had gemaakt. Ze leek op een prachtige roos die uit een lelijke scheur in het trottoir was gegroeid. Als mijn moeder iemand de eer kon geven, zou ze God de eer geven. Ik heb haar vaak horen zeggen dat het Evangelie van Jezus Christus haar alle middelen gaf die ze nodig had om een beter leven te leiden en haar kinderen goed op te voeden. En ik geef God ook alle eer. Hij wachtte twintig jaar geduldig, terwijl ik tegen mijn moeder vocht en haar slecht behandelde. Eerlijk gezegd ben ik verrast dat Hij iets in mij zag om te redden. Maar dat deed Hij wel, en ik ben dankbaar.
En hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven en dat Hij ons kan helpen alles weer goed te maken.