Hoe ik leerde om weer van mijn moeder te houden
Brian Faye
28 mei 2020
Mijn moeder en ik kunnen het al bijna twintig jaar niet goed met elkaar vinden. We wonen 2 mijl van elkaar, maar het kan net zo goed 200 zijn. Het verzoenen met mijn moeder en haar behandelen zoals een zoon zou moeten, is een van de grootste moeilijkheden van mijn leven geweest.
Een deel van het verdriet tussen ons begon toen ik een tiener was. Ik sloeg de zevende klas over, dus ik studeerde af op de middelbare school toen ik 16 was. Ik wist het toen niet, maar ik verveelde me en wilde mijn eigen weg in het leven gaan vinden. Maar in plaats van volwassen beslissingen te nemen, verslapte ik me op school en bracht ik mijn tijd en energie door met vrienden. Dat frustreerde mijn ouders, die wilden dat ik een pad uitstippelde en vooruitgang boekte. Vooral mijn moeder zag mijn apathie recht onder ogen en daagde me vaak uit over de slechte beslissingen die ik nam. Ik reageerde slecht op die confrontaties en veranderde ze in frequente en verhitte discussies.
Toen ik uiteindelijk op zending ging, wisten mijn ouders zeker dat onze relatie vanzelf zou genezen — dat ik een nieuwe man zou terugbrengen en dat alle problemen uit het verleden verre herinneringen zouden zijn. Maar toen ik op zending was, kreeg ik op een dag een e-mail van mijn vader. Hij zei dat hij en mijn moeder na 26 jaar huwelijk gingen scheiden. Ze waren in de tempel getrouwd en hadden vier kinderen van wie ze heel veel hielden. Maar om verschillende redenen was het afgelopen.
"Hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven."
Het was ontnuchterend om mijn hele leven tegen mijn ouders op te hebben gekeken en plotseling met hun zwakheden geconfronteerd te worden. Natuurlijk hadden ze af en toe ruzie gehad toen we kinderen waren, zoals de meeste mensen, maar we hadden altijd het gevoel dat alles uiteindelijk vanzelf goed zou komen. Tot het niet gebeurde.
Ik kan me herinneren dat ik twee dagen thuis was van mijn zending toen mijn moeder op de trap in ons huis zat en instortte over alles wat er was gebeurd sinds ik weg was. Ik had mijn moeder een paar keer zien huilen toen ik opgroeide, maar nooit zo. Ze leek machteloos. En voor het eerst in mijn leven was de dynamiek omgedraaid. Ik was nu de sterke die alles schijnbaar voor elkaar had. En zij was degene wiens leven in de war was. Op dat moment voelde ik me een ouder in plaats van een kind, en ik voelde me erg ongemakkelijk.
Als ik terugkijk, weet ik nu wat een rijpere en liefdevollere zoon zou hebben gedaan. Hij zou zijn moeder hebben omhelsd en haar hebben getroost terwijl ze op die trap huilde. Hij zou haar hebben verteld dat alles goed zou komen. Maar dat deed ik niet.
Ik staarde haar alleen maar aan en vroeg me af waarom ze het niet voor elkaar kon krijgen zoals ouders dat normaal doen. En in plaats van troost te bieden, trok ik me uiteindelijk terug. Toen mijn vader een half jaar later overleed, kreeg mijn moeder er nog meer moeite mee. En toen mijn oudste zus vier maanden later een levensveranderend hersenletsel kreeg, begon mijn moeder aan een nieuwe emotionele reis.
De volgende 18 jaar stootten mijn moeder en ik constant tegen elkaar. Naarmate de jaren vorderden en ze met haar beproevingen omging, zag ik alleen de dingen aan haar die me irriteerden. In plaats van te waarderen wat ze had meegemaakt en hoe wanhopig ze probeerde het hoofd te bieden, koos ik ervoor om me te concentreren op hoe slecht ik dacht dat ze het deed. Mijn trots en ongeduld groeide en daarmee ook mijn verlangen om afstandelijk te zijn.
Een paar weken geleden vroeg mijn moeder me of ik haar computer kon repareren. Mijn moeder heeft een hekel aan technologie en ik haat het om ermee te helpen. Maar nadat ik langskwam en de computer repareerde, vroeg ze of ik uit eten wilde gaan. Ik wilde niet gaan, maar ik dacht dat ze eenzaam was, en dus gaf ik uiteindelijk toe. Een uur later, zittend in mijn auto en afhaalmaaltijden, begonnen we te praten over de kindertijd van mijn moeder.
Ik had de verhalen al vaker gehoord. Alleen deze keer sloegen ze me anders. En terwijl ze over haar leven sprak, begon het diepste, hardste ijs om mijn hart te smelten.
De ouders van mijn moeder waren grotendeels uit haar leven toen ze vijf jaar oud was. Ze groeide op in een moeilijke omgeving en worstelde al tientallen jaren met eigenwaarde. Mijn vader werd bij de geboorte door zijn ouders opgegeven en hij werd twee jaar in pleeggezinnen doorgegeven voordat iemand hem uiteindelijk in huis nam en voor altijd van hem hield.
Met deze achtergrond zijn mijn ouders met elkaar getrouwd en hebben ze jarenlang geprobeerd om hun relatie te laten werken. In feite hebben ze het laten werken door mijn drie zussen en mij in geduld en liefde op te voeden. En terwijl mijn moeder en ik in de auto praatten, realiseerde ik me dat ze haar leven het beste had gegeven dat ze had. Ze kon niet worden gedefinieerd door haar zwakheden en gebreken. Ze was, ondanks die zwakheden en gebreken, zo sterk als staal.
Een paar dagen na die spontane maaltijd ging ik voor het werk een videoscript schrijven over Moederdag. Toen ik begon met het schrijven van het script, was ik niet van plan om het autobiografisch te maken, aangezien ik eigenlijk een diep privépersoon ben. Maar al snel schreef ik in de eerste persoon, niet in staat om te stoppen wat er uitkwam. Ik heb uiteindelijk nooit het script gepitcht. In plaats daarvan ging ik gewoon zitten en maakte de video. En het was terwijl ik de video maakte dat de muren die ik om mijn moeder had gebouwd, eindelijk naar beneden kwamen. Terwijl ik onze oude homevideo's digitaliseerde en ze in de montage verwerkte, barstte ik keer op keer in tranen uit.
Het enige wat ik op de foto's kon zien, was mijn moeder, jong en levendig. Altijd met een baby in haar hand of altijd moe. Het enige wat ik kon zien was een vrouw die, ondanks haar moeilijke leven, op de een of andere manier van niets iets had gemaakt. Ze was als een mooie roos die was gegroeid door een lelijke spleet in de stoep. Als mijn moeder iemand kon crediteren, zou ze God de eer geven. Ik heb haar vaak horen zeggen dat het evangelie haar alle middelen heeft gegeven om een beter leven te leiden en haar kinderen goed op te voeden. En ik geef God ook alle eer. Hij wachtte geduldig, twee decennia lang, terwijl ik tegen mijn moeder vocht en haar slecht behandelde. Eerlijk gezegd ben ik verrast dat Hij iets in mij zag om te redden. Maar Hij deed het, en ik ben dankbaar.
En hoewel het niet meteen perfect zal zijn tussen mij en mijn moeder, weet ik dat de Heer ons een nieuwe start heeft gegeven en dat Hij ons kan helpen alles weer goed te maken.
