De tempel en ik: mijn getuigenis
door Maria Arcidiacono
Ik hou van de tempel. Ik moet vaak gaan om het als een constante reisbestemming te hebben.
Als ik dat niet deed, de moeilijke taak om met de drukte van mijn dagen om te gaan
het evenwicht en de harmonie die ik in mijn leven probeer te behouden, kan verstoren.
Leegte maakt deel uit van mijn huidige bestaan, maar als ik probeer het te vullen, dan voel ik
verpletterd door alle dingen die ik moet doen. En dan, als ik probeer te ontspannen met sociale media, de
verwarring gaat van de geest naar de geest, want zelfs tijdens het lezen van verschillende berichten zijn er zoveel tegenstrijdige meningen en absurde theorieën, dat het moeilijk is om te weten wat goed en wat fout is.
En dus ga ik naar de tempel, en daar word ik herinnerd aan wie ik ben en waar ik vandaan kom, en wat het lot zal zijn van alle mensen die zich tot God wenden zoals een plant zich wendt tot de zon die hem voedt. Ik word herinnerd aan de waarde van mensen en aan de families die door de eeuwen heen kunnen worden verenigd. En dan moet ik denken aan de verbonden die ik in de tempel heb gesloten, en aan de Geest die ik voelde toen ik ze sloot. Ik sloot een verbond met de Heer, maar het was de Zwitserse tempel. De herinneringen helpen.
In mijn vroegere jaren stelde ik doelen, maakte plannen, mediteerde en bad over veel dingen, en het maakte me een ander persoon.
Nu ben ik niet meer zo jong, ik leef van dag tot dag. Er zijn zoveel dingen voor mij veranderd met de komst van het tijdperk van wijsheid, maar ik ben altijd blijven denken aan de verbonden die ik met de Vader heb gesloten. Ik ben nooit gestopt ze te observeren.
Maar excuseer me nu, ik moet de bus uit, we staan voor de tempel.
