Πώς έμαθα ξανά να αγαπώ τη μητέρα μου

Μπράιαν Φέι
28 Μαΐου 2020

Η μητέρα μου και εγώ δεν τα πηγαίναμε καλά για σχεδόν δύο δεκαετίες. Ζούμε 2 μίλια μακριά αλλά θα μπορούσε να είναι και 200. Μία από τις μεγαλύτερες δυσκολίες της ζωής μου ήταν να συμφιλιωθώ με τη μητέρα μου και να της φέρομαι όπως θα έπρεπε.

Ένα μέρος της στεναχώριας μεταξύ μας ξεκίνησε όταν ήμουν έφηβος. Παράλειψα την έβδομη τάξη, οπότε αποφοίτησα από το λύκειο στα 16 μου. Δεν το ήξερα τότε, αλλά βαριόμουν και ήθελα να αρχίσω να κάνω τον δικό μου τρόπο στη ζωή. Αλλά αντί να παίρνω ώριμες αποφάσεις, κυρίως χαλάστηκα στο σχολείο και ξόδεψα τον χρόνο και την ενέργειά μου με φίλους. Αυτό απογοήτευσε τους γονείς μου, που ήθελαν να διαλέξω έναν δρόμο και να κάνω πρόοδο. Η μητέρα μου, συγκεκριμένα, αντιμετώπισε την απάθεια μου κατά μέτωπο και με προκαλούσε συχνά για τις κακές αποφάσεις που έπαιρνα. Αντέδρασα άσχημα σε αυτές τις αντιπαραθέσεις, μετατρέποντάς τις σε συχνές και έντονες διαφωνίες.

Όταν τελικά έφυγα σε μια αποστολή, είμαι σίγουρος ότι οι γονείς μου πίστευαν ότι η σχέση μας θα γινόταν φυσικά - ότι θα επέστρεφα ως νέος άντρας και ότι όλα τα προβλήματα του παρελθόντος θα ήταν μακρινές αναμνήσεις. Αλλά, ενώ υπηρετούσα μια αποστολή, έλαβα ένα email μια μέρα από τον μπαμπά μου. Είπε ότι αυτός και η μητέρα μου έπαιρναν διαζύγιο μετά από 26 χρόνια γάμου. Είχαν παντρευτεί στο ναό και είχαν τέσσερα παιδιά που αγαπούσαν πολύ. Αλλά για διάφορους λόγους είχε τελειώσει.

«Αν και τα πράγματα δεν θα γίνουν τέλεια εξ αρχής ανάμεσα σε εμένα και την μητέρα μου, ξέρω ότι ο Κύριος μας έδωσε μια νέα ευκαιρία».

Ήταν απογοητευτικό να θεωρώ τους γονείς μου πρότυπα όλη μου τη ζωή για να έρθω ξαφνικά αντιμέτωπος με τις αδυναμίες τους. Σίγουρα, καυγάδιζαν περιστασιακά όταν ήμασταν παιδιά, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά πάντα νιώθαμε ότι όλα τελικά θα διορθώνονταν από μόνα τους. Μέχρι που αυτό δεν γινόταν άλλο πια.

Θυμάμαι ότι είχαν επιστρέψει από την ιεραποστολή μου μόλις δύο μέρες, όταν η μητέρα μου κάθισε στις σκάλες του σπιτιού μας και ξέσπασε για όλα όσα είχαν συμβεί από τότε που είχα φύγει. Μεγαλώνοντας, είχα δει τη μαμά μου να κλαίει μερικές φορές αλλά ποτέ έτσι. Φαινόταν αδύναμη. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, οι ισορροπίες είχαν αλλάξει. Εγώ ήμουν τώρα ο δυνατός που φαινομενικά τα είχα όλα τακτοποιήσει. Και ήταν αυτή που η ζωή της βρισκόταν σε αταξία. Εκείνη τη στιγμή ήμουν περισσότερο γονιός παρά παιδί και αυτό με έκανε να νιώθω πολύ άβολα.

Κοιτάζοντας πίσω, ξέρω τώρα τι θα έκανε ένας πιο ώριμος και στοργικός γιος. Θα αγκάλιαζε τη μαμά του και θα την παρηγόρησε καθώς έκλαιγε σε εκείνες τις σκάλες. Θα της έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά δεν το έκανα.

Απλώς την κοίταξα επίμονα, αναρωτώμενος γιατί δεν μπορούσε να το ελέγξει, όπως κάνουν συνήθως οι γονείς. Και αντί να την παρηγορήσω, στο τέλος έφυγα. Όταν ο πατέρας μου πέθανε έξι μήνες αργότερα, η μητέρα μου δυσκολεύτηκε ακόμη περισσότερο. Και όταν τέσσερεις μήνες μετά από αυτό η μεγαλύτερη αδερφή μου τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι, γεγονός που της άλλαξε τη ζωή, για τη μαμά μου ήταν ένα άλλο ψυχικό ταξίδι.

Για τα επόμενα 18 χρόνια, η μητέρα μου και εγώ συγκρουόμασταν συνεχώς. Όσο περνούσαν τα χρόνια και αντιμετώπιζε τις δοκιμασίες της, το μόνο που μπορούσα να δω επάνω της ήταν όσα με ενοχλούσαν. Αντί να εκτιμήσω αυτά που είχε περάσει και πόσο απεγνωσμένα προσπαθούσε να αντεπεξέλθει, επέλεξα να εστιάσω στο πόσο άσχημα νόμιζα ότι τα πήγαινε. Η περηφάνια και η ανυπομονησία μου μεγάλωσαν και, μαζί τους, η επιθυμία μου να μείνω μακριά.

Πριν από μερικές εβδομάδες, η μαμά μου με ρώτησε αν μπορούσα να φτιάξω τον υπολογιστή της. Η μαμά μου μισεί την τεχνολογία και σιχαίνομαι να βοηθάω με αυτήν. Αλλά αφού ήρθα και έφτιαξα τον υπολογιστή, με ρώτησε αν ήθελα να πάω για δείπνο. Δεν ήθελα να πάω, αλλά κατάλαβα ότι ήταν μοναχική, οπότε τελικά υποχώρησα. Μια ώρα αργότερα, καθισμένοι στο αυτοκίνητό μου και τρώγοντας σε πακέτο, αρχίσαμε να μιλάμε για τα παιδικά χρόνια της μαμάς μου.

Είχα ακούσει τις ιστορίες πολλές φορές στο παρελθόν. Μόνο που αυτή τη φορά με άγγιξαν διαφορετικά. Και όπως μιλούσε για τη ζωή της, ο βαθύτερος, ο πιο σκληρός πάγος άρχισε να λιώνει γύρω από την καρδιά μου.

Οι γονείς της μητέρας μου ήταν κυρίως απόντες για αυτήν μέχρι την ηλικία των πέντε ετών. Μεγάλωσε σε ένα σκληρό περιβάλλον και είχε παλέψει με την αυτοεκτίμησή της για δεκαετίες. Οι γονείς του πατέρα μου τον έδωσαν αμέσως μετά τη γέννησή του και άλλαζε ανάδοχο κάθε δύο χρόνια ώσπου τελικά κάποιος τον πήρε και τον αγάπησε μόνιμα.

Με αυτά τα υπόβαθρα, οι γονείς μου παντρεύτηκαν ο ένας τον άλλον και προσπαθούσαν για χρόνια να κάνουν τη σχέση τους να λειτουργήσει. Το έκαναν να δουλέψει, μεγαλώνοντας τις τρεις αδερφές μου και εμένα με υπομονή και αγάπη. Και έτσι, καθώς η μαμά μου και εγώ μιλούσαμε στο αυτοκίνητο, συνειδητοποίησα ότι είχε δώσει στη ζωή της ό,τι καλύτερο είχε. Δεν μπορούσε να προσδιοριστεί από τις αδυναμίες και τα ελαττώματά της. Ήταν, παρά τις αδυναμίες και τα ελαττώματα, τόσο δυνατή όσο το ατσάλι.

Λίγες μέρες μετά από εκείνο το αυτοσχέδιο γεύμα, κάθισα να γράψω ένα σενάριο βίντεο για την Ημέρα της Μητέρας για δουλειά. Όταν άρχισα να γράφω το σενάριο, δεν είχα σκοπό να το κάνω αυτοβιογραφικό, καθώς είμαι στην πραγματικότητα ένα βαθιά ιδιωτικό άτομο. Σύντομα όμως έγραφα σε πρώτο πρόσωπο, αδυνατώντας να σταματήσω αυτό που έβγαινε. Δεν κατέληξα ποτέ να παρουσιάσω το σενάριο. Αντίθετα, απλώς κάθισα και έκανα το βίντεο. Και ενώ έκανα το βίντεο, οι τοίχοι που είχα χτίσει γύρω από τη μητέρα μου τελικά κατέρρευσαν. Καθώς ψηφιοποιούσα τα παλιά μας οικιακά βίντεο και τα ενσωμάτωσα στην επεξεργασία, ξέσπασα σε κλάματα ξανά και ξανά.

Το μόνο που μπορούσα να δω στις εικόνες ήταν η μαμά μου, νέα και ζωντανή. Πάντα με ένα μωρό στο χέρι ή πάντα κουρασμένη. Το μόνο που μπορούσα να δω ήταν μια γυναίκα που, παρά τη δύσκολη ζωή της, με κάποιο τρόπο είχε φτιάξει κάτι από το τίποτα. Ήταν σαν ένα όμορφο τριαντάφυλλο που είχε μεγαλώσει μέσα από μια αντιαισθητική ρωγμή στο πεζοδρόμιο. Αν η μαμά μου μπορούσε να πιστώσει κάποιον, θα πίστευε στον Θεό. Την έχω ακούσει να λέει πολλές φορές ότι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού της έδωσε όλα τα εργαλεία που χρειαζόταν για να ζήσει μια καλύτερη ζωή και να μεγαλώσει καλά τα παιδιά της. Και δίνω στον Θεό όλα τα εύσημα, επίσης. Περίμενε υπομονετικά, δύο δεκαετίες, ενώ εγώ πάλευα με τη μαμά μου και της φερόμουν άσχημα. Ειλικρινά, εκπλήσσομαι που είδε οτιδήποτε σε εμένα για να σώσει. Αλλά το έκανε, και είμαι ευγνώμων.

Και παρόλο που τα πράγματα δεν θα είναι εξ αρχής τέλεια ανάμεσα σε εμένα και την μητέρα μου, ξέρω ότι ο Κύριος μας έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία και μπορεί να μας βοηθήσει να τα διορθώσουμε όλα.